Malarstwo Pawła Trybalskiego nierozerwalnie wiąże się z nurtem surrealizmu. Specyfiką twórczości artysty jest swobodna żonglerka elementami realności zaczerpniętymi ze świata przyrody, geologii czy kosmosu, wyrwanymi z kontekstu i osadzonymi w abstrakcyjnej przestrzeni. Jego identyfikatorem jest precyzja w opracowaniu często absurdalnych detali, niemal haptyczna trójwymiarowość formy, magiczny hiperrealizm przedmiotów – tworów ze świata wyobraźni, odwołujących się do cytatów z mitologii, religii, filozofii czy powszechnych skojarzeń. Ten nurt twórczości artysta konsekwentnie realizuje od lat. W końcu lat 90-tych w twórczości Pawła Trybalskiego pojawiły się inne aspekty artystycznej wypowiedzi, jeszcze bliższe idei surrealizmu. Malarskie zdarzenia rozgrywają się na granicy podświadomości, między figuratywnością a abstrakcją, w tajemnicy światła i koloru. Przestrzeń obrazu konstruowana jest za pomocą form znajdujących zaledwie sugestię w widzialnej rzeczywistości, zatopionych w barwach o wielostopniowej skali odcieni oraz światłem o zmiennej ostrości i temperaturze.

Artysta nie posługuje się już wizerunkiem przedmiotu, lecz jego odczuciem, ideą, pamięcią. Obrazy, poprzez barwę i światło, wyobrażają archetyp pejzażu czy miejsca utrwalony w zbiorowej wyobraźni “Azurytowy Marrakesz”, “Dżungla”. Inne, dramatyczne w kolorystycznej wymowie, pejzaże, skonstruowane w głębokiej perspektywie z unerwionych elementów flory – zmurszałych drzew, liści, mchów i porostów – są grą wyobraźni, wyobraźni artysty i wyobraźni odbiorcy. Pejzaż podwodnego świata, pejzaż wielkomiejski, pejzaż industrialny, pejzaż kosmiczny – PEJZAŻE WYOBRAŻONE. Wszystkie są kanwą dla jednorodnej przestrzeni sennego mirażu. Kolorystyka obrazów Pawła Trybalskiego rozgrywa się w palecie monochromatycznej lub kontrastowych bądź jednorodnych zestawieniach barwnych. Czasem artysta stosuje swoją ulubioną, trudną i pracochłonną technikę laserunku, powoli zapominaną po czasie rozkwitu malarstwa flamandzkiego. Maluje farbami, które przygotowuje z pigmentów zwierzęcych lub mineralnych, rozrzedzonych medium olejowo – żywicznym. Czasem stosuje techniki zapisu automatycznego – dekalkomanii i gratażu, charakterystyczne dla surrealistów – jako świadomie niekontrolowane zapisy myśli ujawniające podświadomość, pozwalające na swobodną grę wyobraźni. Zawiłe formy i figuracje jego wyobraźni, niezwykłość i oryginalność wizji, czysto malarska uroda współgrają z wyrafinowanym smakiem i zmysłem kolorystycznym. Salwador Dali i Max Ernst … w Pawle Trybalskim z Michałowic.
Bożena Danielska, “Pejzaże wyobrażone”. Katalog wystawy, Jelenia Góra 2015